Overslaan en naar de inhoud gaan
Henri van Dijk op de Utopia.
Henri van Dijk op de Utopia. “We hebben het hele sanitair gerefit”. Foto Heere Heeresma jr.
Een nieuw concept als antwoord op een ongezonde chartermarkt

“Teveel schepen zitten in de scholenmarkt te vissen”

Henri van Dijk, eigenaar van de tweemast charterklipper Pouwel Jonas, heeft sinds een paar weken een tweede schip erbij waarop hij een nieuw concept wil uitrollen, want de huidige chartermarkt vindt hij allang niet gezond meer.

HEERE HEERESMA JR.

Het leven riep al vroeg. Na de havo werd Henri van Dijk (1965) op zijn zeventiende stratenmaker en stenenlegger op de IJsselmeerdijken. “Het was puzzelen, maar wel met basaltblokken tot 150 kilo”, vertelt hij. Daarna kwam het reizen: meerdere keren Azië en Afrika, Canada, Australië en Mexico. Hij deed een jaar Academie voor de Journalistiek in zijn geboorteplaats Kampen, maar in Soedan zag hij in dat de journalistiek deel uitmaakt van de problemen waaraan de wereld lijdt. “Het is volslagen ontoereikend wat erover geschreven wordt, de problematiek is zoveel groter dan erover in de krant komt te staan. Daarbij moeten kranten zichzelf verkopen en vaak willen mensen lezen wat ze toch al geloven”. Hij vindt de website De Correspondent een goede uitzondering op de regel.

Op zijn 27ste werd het tijd voor een financiële basis, maar niet in een 9 tot 5-baan. Bij toeval raakte hij betrokken bij het opbouwen van het Oostzeeschip Banjaart. Hij kwam in contact met mensen uit de chartervaart en ging een jaar maten op de tjalk Lijntje Theodora.

Vervolgens wist hij met enige bravoure zetschipper te worden op de tjalk Leviathan, eigendom van een dominee. Papieren had hij niet nodig. “Alleen een marifoonbewijs. Ik heb mezelf goed voorbereid en voorzichtig gevaren, maar met de kennis van nu zou ik dat niemand aanbevelen”. Na vier jaar op de Leviathan wilde hij een eigen schip. Het werd de Lijntje Theodora die hij na een lek in de machinekamer voor een prikkie kon kopen. Hij draaide er twee jaar een uitstekende omzet mee. Het volgende schip werd de tjalk Aaltje. Omdat Duitse gasten dachten dat een aaltje een kleine paling was, hernoemde hij haar in De Vrouwe Aaltje, maar dat bleek geen verbetering, dus werd het uiteindelijk Medusa. Inmiddels had hij kinderen en een huis aan de wal, dus was er meer geld nodig. “Ik wilde een schip dat vrij goed voor mekaar was en waar ik niet alle winters keihard aan moest werken. Dat is de Pouwel Jonas geworden”. Deze in 1897 bij Nederhof te Sliedrecht als de Avontuur gebouwde tweemastklipper van 37 bij 5,70 meter heeft 12 hutten voor 32 passagiers en vaart bij boekingskantoor Naupar. De Medusa werd verkocht.

Utopia

Enkele weken geleden kocht Henri de tweemastklipper Antoinette-R, die veel achterstallig onderhoud had. “Ze hebben jaren met een lekke drinkwatertank rondgevaren en het laatste jaar was ook de vuilwatertank lek. Dat rook niet echt lekker in de zomer. We hebben het hele sanitair gerefit”. Henri gaf het schip de naam Utopia en wil er een nieuw concept mee uitrollen.

“Teveel schepen zitten in de scholenmarkt te vissen”, zegt hij, doelend op de schepen die met groepen veelal Duitse scholieren varen. Hierdoor, en door de lage prijzen, wordt het volgens hem voor charterschippers moeilijk een fatsoenlijke boterham te verdienen. “Het is bijna onmogelijk zonder dat je met de gasten mee eet, in de winter een baantje erbij zoekt en zelf schoonmaakt. De prijzen hadden al veel langer hoger moeten zijn. Ik heb alle boekingskantoren aangeschreven: jullie moeten met elkaar praten! Ze concurreren mekaar de tent uit. Ze willen allemaal de goedkoopste zijn. Dat heb je in elke sector, maar in onze sector gaat niemand echt failliet. En dat is niet goed voor de markt. Zodra je krap zit ga je in de winter bijwerken, zelf schoonmaken en eet je nog alleen bordjes pasta met de gasten mee. Dan ga je nooit failliet. Maar dat er heel weinig verdiend wordt, dat is mij al heel lang duidelijk. Dat merk je aan iedereen. En uiteindelijk gaan ook de producten achteruit. Mensen gaan noodzakelijke investeringen uitstellen. Het is geen gezonde markt meer. Dat is het al heel lang niet en iedere keer heb ik geprobeerd actie te ondernemen. Als ik met schippers praat is het altijd: ja, je hebt gelijk. Maar ze draaien zich om en zetten toch hun handtekening onder een voorstel voor een prijsverhoging van 0 tot 2 procent.

Dit jaar hebben we een BTW-verhoging en moeten we STO Garant gaan betalen, dus we zijn helemaal niet met de prijs omhoog gegaan dit jaar. Maar er is wel inflatie, dus we zijn weer achteruit geboerd. En niemand trekt zijn mond open”. Maar hij kan toch buiten de boekingskantoren gaan varen? “Dat is geen makkelijke stap en het gaat sowieso flink wat geld kosten om bij je kantoor weg te gaan. Ik heb altijd op het punt gestaan en heb heel vaak daarvoor gewaarschuwd, maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Het is ook heel makkelijk om alles door een kantoor te laten doen. En Naupar heeft wat stappen gezet die ik wel toejuich. Als ikzelf met een klant tot een overeenkomst kom, stuur ik de details naar Naupar die alleen het contract hoeft te sturen en het geld te innen. Dan betaal ik maar 9 procent provisie. Dat vind ik heel redelijk, want de provisie ligt normaal op 17 procent”.

Voor het nieuwe concept wil Henri de in 1903 bij Van Duijvendijk in Gouderak als de Johanna Godefrieda gebouwde Utopia (40 x 6,20 meter) van 38 passagiers en dertien hutten terugbrengen naar twintig passagiers en tien hutten met eigen sanitair. “Maar elke hut krijgt een extra klapbedje, zodat ik nog steeds schoolgroepen kan bedienen”. Henri wil zich met de Utopia richten op groepen volwassenen die niet met z’n vieren in een hutje willen slapen en ’s ochtends met een handdoekje door de gangen lopen. Ook wil hij catering gaan aanbieden. “Daar is best veel geld op te verdienen”. 

 

leaderboard